DLC Special | Destiny 2: The Final Shape

DLC Special | Destiny 2: The Final Shape – Op 9 september 2014 verscheen de game Destiny. Een gloednieuwe IP van Bungie, die spelers in de schoenen van een Guardian plaatste. Dit met als doel om het gevecht aan te gaan met de duisternis, gesteund door het licht van de Traveler. We hebben in 10 jaar tijd het hele heelal gezien, gevochten tegen de Cabal, de Vex, de Fallen, de Hive, de Taken en meer. We versloegen leiders, creëerden bondgenootschappen, ontdekten het verleden en ga zo maar door. De Light & Darkness saga was een lange reis die heeft geleid tot The Final Shape, de climax van het avontuur. Deze uitbreiding is nu daar en wij zijn er de afgelopen weken volop mee in de weer geweest.

Afrekenen met The Witness

Bungie heeft ons letterlijk een reis voorgeschoteld met de Destiny games. Waar dat in eerste instantie begon met een basisgame en uitbreidingen, zijn we de laatste jaren tussen de grote jaarlijkse uitbreiding door continu beziggehouden met seizoenen. Seizoenen die bijna altijd als een rode draad hebben gefunctioneerd in het grotere plaatje. We hebben zo ontzettend veel mogen beleven, maar vroeg of laat komt daar een einde aan. Dit einde is natuurlijk The Final Shape dat is ingezet met de komst van The Witness, waar in de credits van de eerste Destiny al naar gehint werd (Pyramids). Met deze uitbreiding hebben we een schitterend avontuur dat tot de beste binnen de franchise behoort en dat is een fijne genoegdoening na het ietwat teleurstellende Lightfall.

The Witness heeft een weg naar The Pale Heart gevonden, het centrum van de Traveler en in de afgelopen seizoenen hebben we er alles aan gedaan om onszelf ook toegang tot deze plek te geven. Dankzij de Ahamkara is dat gelukt en gaan we de definitieve confrontatie met The Witness aan, die zich als doel heeft gesteld een nieuw universum te creëren naar ‘The Final Shape’. Dit is min of meer een einde voor alle levensvormen – enkel noodzakelijke en nuttige vormen zouden bestaansrecht hebben. Niet het meest prettige vooruitzicht en dus is het bijzonder belangrijk dat de Guardians de strijd aangaan om The Witness voor eens en altijd een halt toe te roepen.

Bekende plekken en gezichten

Bungie is qua design echt tot de max gegaan, want The Pale Heart ziet er bijzonder indrukwekkend uit. Het is een soort van parallelle wereld aan wat we van het universum kennen, maar dan gedeeltelijk gemixt met andere omgevingsdetails en dat in alle formaten, waardoor er een soort spacende mengelmoes van bekende elementen ontstaat. Het avontuur vindt grotendeels in The Pale Heart plaats, wat je langs een soort van ‘best off’ van Destiny brengt zonder dat je het gevoel krijgt dat er gerecycled wordt. Dit op zichzelf maakt het een plezier om de nieuwe wereld te verkennen, maar ook later naar terug te keren voor diverse randactiviteiten.

Cayde-6 mag natuurlijk niet onbenoemd blijven. Deze iconische held die in Forsaken zijn dood vond keert terug in de Traveler als bondgenoot en hij speelt samen met Crow een vrij belangrijke rol in opmaat naar het eindgevecht met The Witness. Ook leidt dit tot emotionele situaties, wat je zelf mag ontdekken als je dat nog niet gedaan hebt. Minstens zo gaaf is dat alle bondgenoten nu echt samen moeten werken en dat ook de volledige Vanguard weer compleet is. Zavala, Ikora, Saint-14 en meer komen terug in de campagne en zij spelen soms ook effectief een rol in de gevechten. Hierdoor ontstaat het gevoel dat het echt menens is.

Het verhaal is goed voor een uur of zes tot acht aan gameplay en zoals je van Destiny gewend bent kent het een hoge mate van herspeelbaarheid. Met een soft power level cap op 1940, powerful op 1990 en pinnacle op 2000 is er weer genoeg om voor te grinden en gezien het een nieuwe uitbreiding betreft, voelen de diverse herspeelbare activiteiten voorlopig nog leuk en fris aan. Dergelijke activiteiten zien we terug in public events, Strikes en meer. Het is het vaste riedeltje, maar de gameplay elementen wijken af van wat we eerder hebben gezien, waardoor het een plezier is om doorheen te lopen. De uitbreiding voelt in omvang qua content en loot ook erg solide aan, wat maakt dat je nog een lange tijd vooruit kunt zonder dat je je verveelt.

Daarbij komt nog dat Bungie voor nu een wat andere benadering hanteert met betrekking tot seizoenen. De focus is nu verschoven naar de drie post The Final Shape episodes, waarvan de eerste een week na de release van de uitbreiding is begonnen. Deze episodes richten zich op de nasleep van The Final Shape, waarbij losse eindjes aan elkaar geknoopt worden en je als speler als het ware een soort opruimtocht onderneemt. Dit is waar we ons de komende tijd mee bezig zullen houden, al heeft Bungie aangegeven dat er zeker meer Destiny zal volgen nadat de huidige saga definitief is afgewikkeld. Het hoe en wat valt onder ‘Codename Frontiers’, waar we later meer over zullen horen.

Nieuwe gameplay elementen

Terug naar The Final Shape zelf. De uitbreiding volgt het bekende Destiny stramien wat betreft de nieuwe content. Je speelt dus een nieuwe campagne, Raid en er is een hoop nieuwe loot vrij te spelen/verzamelen. Dit alles krijgt ondersteuning van de nieuwe Season Pass met dito unlocks, seasonal uitdagingen en extra missies die de komende weken toegevoegd worden. Je weet in die zin precies wat je kan verwachten, maar Bungie introduceert ook een aantal nieuwe gameplay elementen. Dit zorgt voor een nieuwe dynamiek in de speelervaring en de belangrijkste twee zijn: de Prismatic subklasse en het Pathfinder systeem.

De Prismatic subklasse is een interessante, want waar je in het verleden qua mogelijkheden gebonden was aan de gekozen subclasse, is Prismatic een soort ultieme hybride. Met deze subclasse is het namelijk mogelijk om een eigen samenstelling te maken van zowel Light als Darkness krachten en abilities, waardoor er meer variatie ontstaat in het samenstellen van je build. Al zit er wel een limiet aan. Zo kunnen Hunters enkel Solar en Stasis combineren, Titans Arc en Strand, en Warlocks Stasis en Void. Zo is er een onderscheid tussen de drie verschillende typen en het loont om al je personages te levelen, zodat je goed kunt experimenteren met alle mogelijkheden. De toevoeging van Prismatic is kortweg fantastisch, want het geeft je nog meer vrijheid om die perfecte build te maken.

Met Prismatic als belangrijkste gameplay-differentiator en logische stap vooruit, is het ook verbonden aan de toevoeging ‘Transcendence’. Dit is een secundaire meter die nu getoond wordt en bij activatie zul je extra krachtig worden, maar ook is het belangrijk om hiermee vijanden aan te pakken die beschermd worden door een ondoordringbare beschermlaag. Na het activeren kun je die laag namelijk doorbreken en de vijanden daadwerkelijk uitschakelen. Dit kan in gevechten voor een extra uitdaging zorgen, want de meter vullen via gevechten kost tijd en het opladen via een absorbeerpunt maakt je kwetsbaar.

Een ander punt dat we nog even moeten benoemen is The Pathfinder. Dit is een nieuwe manier om wekelijkse bounties te voltooien. Op de map van The Pale Heart kan je met een druk op de knop een soort groot driehoek naar voren toveren met verschillende knooppunten. Elk punt komt met een doelstelling en zodra je die voltooit, boek je progressie op de driehoek die als een soort map opwerkt naar een centraal eindpunt. Dit levert je dan een beloning op en als je dat binnen een week lukt om te doen, kun je de Pathfinder resetten om opnieuw aan de slag te gaan. Het is een wat meer gestroomlijnd systeem dat als het ware verschillende activiteiten samenvoegt voor een efficiëntere progressie.

Salvation’s Edge

Vanzelfsprekend hoort bij deze nieuwe uitbreiding ook een Raid en die zien we terug in de vorm van Salvation’s Edge. Een Raid waarin we eens te meer te maken krijgen met de vernieuwende aanvalsmechanieken die The Witness introduceert, al vechten we voornamelijk tegen z’n discipelen. Dit over meerdere encounters die naar goede gewoonte afgewisseld worden door platform segmenten. De gevechten en bijbehorende puzzels zijn stuk voor stuk boeiend en vragen om goede communicatie en teamwork, wat de essentie van een Raid is. Waar Salvation’s Edge echt in uitblinkt is de unieke art style, die in zowel het kleurgebruik als de opbouw van de kamers terugkomt. Het is afwisselend, mooi en spannend. Natuurlijk kunnen we nog uren doorgaan over de Raid, maar zoals altijd geldt hiervoor dat je het vooral zelf moet spelen. Het oordeel is: fantastisch. Eens te meer reden om dus in The Final Shape te duiken.

Conclusie

The Final Shape bevat zoveel dat een tekst als deze bij lange na niet voldoende is om alles te benoemen. Het belangrijkste wat je echter moet weten is dat de campagne boeiend is en als een waardig slot aanvoelt. De Prismatic subklasse is fantastisch omdat het zoveel ruimte biedt om nog meer te experimenteren met je build. De Dread als nieuwe vijanden zijn tof en The Witness blijft één van de meest unieke antagonisten ooit in een videogame. Bungie is 10 jaar bezig geweest om op te bouwen naar deze climax en het was al die jaren, zeker de laatste twee, de vraag of ze het waar zouden maken. Daar kunnen we volmondig ‘Ja’ op antwoorden, want The Final Shape is een sublieme uitbreiding die je als speler van Destiny 2 gespeeld moet hebben. Chapeau Bungie!